Het leven als toerist met gebarentaal

Zo een week later en we zijn al het hele land door gereisd. Vanaf nu is het doei Peruanen en hallo toeristen. We begonnen onze reis vanuit Moyobamba. Nadat we afscheid hadden genomen van onze families was het tijd om naar het vliegveld van Tarapoto te gaan. Donkere wolken achtervolgden onze taxi. Gelukkig konden wij nog uitstappen voordat de regen ons had bereikt. We waren mooi op tijd voor het inchecken. Niet veel later was het de zware regenval die we op het dak hoorden kletteren. We hadden gelukkig wifi op het vliegveld, dus in een restaurantje konden we nog even contact leggen met de buitenwereld. Al snel bleek dat ons vliegtuig vertraging had, maar hoelang dit zou duren was niet duidelijk. Op een gegeven moment zijn we toch maar door de douane gegaan. Ik werd er natuurlijk uitgehaald vanwege mijn pomp. Dus loop ik braaf voor de tweede keer door het poortje, lach een beetje lief naar de bewaker en dan komt hij tot de conclusie dat het mijn bh moet zijn. Zo dat was best makkelijk. In plaats van dat we half 3 vlogen, was het uiteindelijk 6 uur voordat we de lucht in gingen. Wel een beetje jammer, want het was te snel donker om van het uitzicht te genieten.
We werden in de stromende regen opgehaald door Liset, een van de mensen bij wie we sliepen. Met een motokar werden we zoals vanouds ergens gedropt. We zaten in een huis voor missionarissen en er waren gelukkig vele stapelbedden vrij. Gelijk hebben we een plan gemaakt wat we in Iquitos gingen doen. De zondag zou in het teken staan van het centrum bekijken. De stad is erg vervallen, en ik had wel gedacht dat het er iets mooier uit zou zien. In mijn reisgids stond wel een route die we konden lopen. Dus ik als gids, met een gids in de hand, liepen we een klein tochtje door de stad. Het mooiste vond ik het uitzicht op de amazone rivier en de gekleurde tegeltjes op de muren.
En dan maandag, onze tocht van twee dagen in de jungle. We hadden een tour geboekt van officieel 150 dollar, maar omdat wij hier in Peru goed werk hadden gedaan mochten we ook wel voor de prijs van 90 dollar de jungle in met iemand die Osmar vertrouwde. Om 8 uur werden we opgehaald door Osmar die ons naar de tourist office bracht. Daar stond Rene op ons te wachten. Met een motokar gingen we richting de haven. Daar probeerde hij ons van te overtuigen dat we een keer suri moesten proberen. In het kader van ‘je bent hier nu’. Voor de mensen die niet weten wat suri is, het is een soort dikke larve/rups/worm ineen. Om nou te zeggen dat het heel lekker was, nee. Ik was blij dat we er nog een nootje van een boom achteraan kregen. We stapten in een bootje, daar gingen we een hele tijd op varen over de amazone rivier. Ondertussen konden we nog een kleine grijze dolfijn spotten. Maar met 1 dolfijn zijn wij natuurlijk niet tevreden, Rene beloofde ons dat we later meer dolfijnen zouden zien.
We kwamen aan bij een behoorlijk gammele trap die ons aan land bracht. Daar waren houten huisjes gebouwd op palen. Er zijn hier namelijk twee seizoenen: zomer en winter. En in de winter dan staat de rivier heel hoog en de huizen zijn dan lekker droog. Maar nu was dat niet het geval. Eerst liepen we een kamer binnen met allemaal hangmatten. Vervolgens allemaal kleine huisjes waar de bedden voor de toeristen in stonden en er was een grote eetzaal. We gingen eerst lunchen voordat we naar een apeneiland zouden gaan.
Het apeneiland was een klein stukje met het bootje varen. Het is echt heel grappig om de apen te zien lopen. Eerst kwam er een man naar ons toe die Pepe vast had. Kimko had in Moyobamba een papagaai Pepe als huisdier, dus vanaf nu is elke papagaai Pepe. Iedereen mocht deze lieve groene naprater even vasthouden. Op de grond stond nog een tropisch dier. Ik dacht gelijk.. aah toe kan ik hem op mijn arm krijgen. Van dichtbij zijn die snavels van toekans best groot! Vervolgens werd er een ontzettend lui dier in onze handen gedrukt. Deze luiaard is nou niet echt moeders mooiste en met zijn ruwe haren voelde het wel een beetje vreemd. Nu zijn we wel op een apen eiland, dus willen we de apen ook wel van dichtbij bekijken. We stonden onder een dak van de huisjes en we zagen allemaal apen springen. Totdat er natuurlijk een paar naar beneden en op je springen. Het is zo apart om aapjes aan je arm te laten zitten of hangen. Het is wel super gaaf van die aapjes op je arm te hebben en ondertussen zitten ze lekker rijst te eten. Je kon ook twee grote papagaaien vasthouden + nog een paar apen op je arm. Mijn record is 5 dieren. Ook is er een grote aap, Suzie die net een kleintje heeft gekregen. Dat vond ik wel het allerleukste. Ik kreeg van haar een grote knuffel en die baby aap vond mij ook wel heel interessant. Als afsluiting in de jungle werd er een anaconda uit het water gevist. Wie durft hem om zijn nek.. oke ik ben nou niet echt heel erg fan van slangen en ik was overtuigd dat deze niet gevaarlijk zou zijn. Een slang om je nek voelt zo raar, heel glibberig. Leuk voor een keer, maar ik hoef dat nou niet weer. Met een glaasje rum om het af te sluiten was dit toch wel echt heel gaaf. Vervolgens gingen we een stuk lopen door de jungle. Lekker niet de paden volgen en gewoon dwars door alle struiken lopen. We proefden kleine vruchten en slingerden als tarzan en Janes met lianen door de jungle. Het is in de jungle echt super warm. Met zo’n 40 graden hadden we nog niet eens zoveel last van de zon omdat de bomen dat wel aardig bedekte. Ik denk wel dat we in Iquitos makkelijk een tweede amazone rivier konden vullen met onze zweetdruppels. Op een gegeven moment is dat echt niet grappig meer. Het laatste stukje lopen naar onze accommodatie was een kleine tegenvaller want we moesten omlopen omdat een diepe plas water de weg versperde. Daarna was het wel heerlijk relaxen met allemaal muskieten om je heen in de hangmat. Nu we hier in de jungle zijn is het natuurlijk ook de bedoeling dat we nachtdieren zien. Van vogelspinnen tot kleine kikkers, van sprinkhaan achtige insecten tot heel veel muggen. Wel fijn was dat we ook konden genieten van de vele sterren aan de hemel. De tweede dag gingen we vroeg opstaan om piranha’s te gaan vissen. Met een hengel van bamboe en een stukje vlees was het vissen geblazen. Gelijk komen de piranha’s op het stukje vlees af, je moet heel snel reageren want anders ben je je aas al kwijt voordat je het weet. Piranha’s vissen is best moeilijk. Kimko had als eerste beet, maar dat bleek een sardientje te zijn. Al snel had hij alsnog een piranha aan zijn haakje. Bij mij wilde het niet echt lukken, een paar ik had ik hem bijna. Alleen die piranha’s waren slimmer door zich net los te maken voordat ik hem in handbereik had. Gerieke heeft ook nog een piranha gevangen, maar was ook zo stoer om meerdere piranha’s van een haakje te halen van onze stuurman. Die ving de ene na de andere. Het was tijd om ons ontbijt klaar te maken. En niet veel later lagen 10 piranha’s en 1 sardientje op een bord. Ik moet zeggen, piranha’s zijn best lekker om te eten! Daarna gingen we naar een stam die hier in de jungle leefde. We steken de brede amazone rivier over en met een groet komen we aan bij de stam. Na een uitleg over de stam, pijltjes schieten op een paal en mee dansen met de stam (lees snel wandelend rondjes lopen) was het tijd voor de souvenirs. Het is de bedoeling dat je van elk kraampje iets koopt omdat het verschillende families zijn. Maar ja wij zijn toeristen dus storm je gelijk maar op ze af. Het was behoorlijk chaotisch en niet helemaal fijn. Met flink wat armbandjes was het tijd om te gaan. Dit was ook gelijk het einde van onze tour door de jungle.
En dan is het ook tijd om Iquitos te verlaten en op zoek te gaan naar een nieuw stukje natuur. Gelukkig verlaten we nu het hele warme Iquitos en het hoger op te zoeken in Cusco. Om daar te komen gingen we met het vliegtuig van half 9 ’s ochtends naar Lima. Bij de douane was ik dit keer niet de enige die er uit werd gehaald want Gerieke had een schaar in de handbagage en Kimko een zakmes. Nadat die op een stapel verdwenen van verboden middelen was het mijn beurt. Met een scan apparaat ging ze overal bij langs behalve over het stukje waar mijn pomp was geplakt. Ik verbaas mij er toch elke keer weer over. Want ze kon niks vinden en mocht ik rustig verder lopen. Gelukkig hadden we nu geen vertraging. Bij aankomst in Lima was het wel een beetje gek om weer terug te zijn. Gelijk checken we weer in voor de volgende vlucht naar Cusco. Ook hier was voor mij geen probleem met mijn pomp nadat ze bij het fouilleren het object niet had gevonden. In Cusco werden we opgehaald. Buiten bij het vliegveld stond een vrouw met het naambordje Maike de Groot. Dat moet voor ons zijn. Met een bus worden we bij ons hostel Casa Koch afgezet. We hebben een mooie kamer met fantastisch uitzicht over de stad. ’s Avonds lopen we over een grote souvenirs markt waar we de eerste souvenirs kopen. De volgende dag zouden we al richting Machu Picchu gaan. Alleen ons was niet verteld dat de koffers niet mee mochten dus in vijf minuten moesten we razend snel onze handbagage opnieuw inpakken. Hierdoor waren we een beetje later. We werden in een taxi gedropt die ons naar een busje bracht. In 5 minuten tijd worden we bijgepraat door Kosme. De bus heeft nog ander half uur de tijd om op tijd bij de trein te komen. De chauffeur verzekerde dat hij het altijd in anderhalf uur rijdt. Dat was te merken want hij had het gaspedaal er flink op. We moesten een half uur van te voren zijn voordat de trein vertrok maar met nog 10 minuten op de klok voor vertrek van de trein, was het ouderwets rennen naar de trein. Uiteindelijk hadden we het gehaald met nog een 5 minuten op de klok. Op het nippertje. De reis met de trein is mooi zo tussen de groene bergen en witte sneeuw toppen. De reis duurt een uur en 45 minuten waarna we aankomen in het regenachtige Agua Calientes. Ons hostel ligt ergens bovenaan en bij aankomst bleek er niet te zijn gereserveerd. Grrr. En we hadden ook geen voucher, dus belden we onze meneer Kosme op die het een kwartier later alsnog had geregeld. ’s Avonds was er een gids die ons uitleg gaf over de reis naar en in Machu Picchu. We besloten om de eerste bus te nemen die om half 6 zou vertrekken. Want dan hadden we meer tijd en dan is het nog erg rustig qua toeristen. De wekker ging dan voor ons ook om kwart over 4. Bij de bushalte staat al een lange rij met toeristen te wachten op de bus. De bustocht naar boven kent vele haarspeldbochten. En rond een uur of 6 waren wij bij de ingang. Langzaam zag je de zon boven de bergen verschijnen wat echt een heel mooi plaatje opleverde over het grote Machu Picchu. We hadden het mooiste licht wat je kon krijgen. We lopen steil omhoog naar het beroemde uitzichtpunt. Wauw wat is dit mooi en zo indrukwekkend. Dit stond wel hoog op mijn bucket lijstje en dat het dan zo veel mooier is dan op alle plaatjes in boeken en op internet had ik niet gedacht. Natuurlijk hebben we hier heel veel foto’s gemaakt. Machu Picchu is een stad die de Icna’s in 100 jaar hebben gebouwd en de Spanjaarden nooit hebben gevonden. Dit is ook een van de wereldwonderen. Op Schiphol had ik een fries vlaggetje gekregen van Wieger en Elisabeth en dit vond ik het beste plekje om mee op de foto te gaan. Dus ik haal mijn vlaggetje tevoorschijn maar een van de bewakers vond dit niet goed en ik mocht er niet mee op de foto! De reden is mij nog steeds onduidelijk, wat overigens wel tot hilariteit bracht bij Kimko Dieke en Gerieke. Dus op zoek naar een ander plekje waar het wel kan. We hebben de afgelopen dagen ook briefjes van 10 sol gespaard want daar staat namelijk ook Machu Picchu op. Met z’n vieren poseren we en een andere bewaker wilde wel de foto’s nemen. Dit vond hij zelf ook erg vermakelijk. Kwart voor 8 hadden wij een gids die ons door Machu Picchu heen leidde. Het is een tocht van 2 uur. Hij praat niet heel goed Engels wat wel weer hilarisch was voor ons. Zo vertelde hij onder andere dat in 1950 een aardbeving komt. Hmmm dat is best interessant… na de tour was het op verschillende plaatsten genieten van het uitzicht. De zon was vanaf 9 uur fel aan het schijnen en onze blanke huid veranderde langzaam in een rode huid. In de schaduw genieten we van mensen kijken die soms moeizaam de vele treden naar beneden lopen. Een briljante uitspraak van een toerist, die moeizaam naar beneden loopt, tegen een andere toerist: Poeh hier zijn wel veel stenen zeg, die het lopen lastig maakt. Waarop wij dachten: Ja duh, dit is een oude ruïne, dat zijn alleen maar stenen! Tijdens het middaguur waren er echt heel veel toeristen en het uitzicht was ook minder mooi, langzaam kwamen de eerste spetters uit de lucht vallen. Tijd voor ons om dit hele mooie wereld wonder te verlaten. Ik was echt zo blij dat we zo vroeg waren! Dat was het echt waard! We gingen we snel terug om nog even te lunchen in het mega toeristische dorpje en met z’n vieren een biertje te drinken voordat de trein ons weer terug zou brengen.
’s Avonds hadden we nog een probleem op te lossen, want we werden ergens in de stad uitgezet en we hadden geen plattegrond en geen idee waar ons hostel zou zijn waar we onze koffers zouden gaan halen. Op een flauwe manier had ons nieuwe onderkomen onze slaapkamers gecanceld en hadden we officieel geen slaapplek voor vannacht. Gelukkig konden we in ons hostel waar we de eerste nacht zaten sowieso nog twee nachten blijven. Hoe blij kun je zijn met een slaapplek! Nu is het tijd om nog even te relaxen in de stad Cusco voordat we naar Puno en het Titicacameer gaan.
Tot slot wil ik met jullie nog even een bijzonder moment delen. We zaten zondag avond in ons favoriete restaurant voor ons avond eten. Na onze bestelling kwam er een man naar ons toe gelopen. Hij had een tasje bij zich en legde bij ieder van ons een briefje met een klein presentje. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren want je merkte dat hij om geld vroeg. Hij liep even weg en in die tijd hadden wij de mogelijkheid om het briefje te lezen. Daar stond op dat hij doof is en geen geld heeft om eten te kopen voor zijn gezin/dochter. We besloten hem een aantal sol te geven. Toen wij weer terug kwam bij onze tafel zag ik dat hij bedankt wilde gebaren en ik gebaarde het bedankt gebaar terug. Ik zag zijn glinsteringen in zijn ogen en een gesprek in het gebarentaal. Echt zo bijzonder om helemaal in Peru mijn gebarentaal vocabulaire te gebruiken. We hadden het over uit welk land ik kwam en dat hij in Cusco woonde. Ook heel grappig dat Dieke, Gerieke en Kimko mij en die man met vol verbazing aankeken. Echt dit is een heel bijzonder moment en waarschijnlijk ook voor deze man. Wanneer tref je nou een toerist die met je communiceert via gebarentaal?!

Chau chau chau chau chau chau!
Tot de volgende keer!