Radio, zwemmen in ijswater en een jungleweekend!

Het is hier volop genieten in het mooie en rustige Moyobamba! De afgelopen anderhalve week heb ik heel veel dingen beleefd. Ik kan mij voorstellen dat sommigen van jullie op een korte samenvatting zitten te wachten omdat je niet altijd tijd hebt voor een giga blog. Nou hier komt ie:
Het gaat hier heel goed!
Oh en die mieren... Die zijn toch lekker! Ze smaken naar popcorn. Het lekkerste is als er een paar pootjes tussen je tanden blijft zitten :).

Voor diegenen die iets meer willen lezen, hier volgt een iets langere samenvatting.
We zijn ver over de helft van onze tijd in Moyobamba! Wat vliegt de tijd voorbij.
Laat ik even beginnen met het eerste weekend hier. We zouden zaterdag de hoge berg van het dorp beklimmen maar de regen van een dag eerder vond het leuk om daar een stokje voor te steken en de route naar de top gevaarlijk te maken. Dus we stapten over op plan B. Mijn familie ging zaterdag een dagje weg en ze vroegen of ik mee wilde. Dat leek mij best leuk, wat we precies gingen doen was mij niet helemaal duidelijk behalve dat het buiten het dorp was. Dieke, Gerieke en Kimko gingen met de familie van Kimko bootje varen op Rio Mayo.
Rond 9 uur ging ik samen met ‘mijn ouders’ met onze eigen tuctuc. Leuk om ook even buiten het dorp te zijn. Hoewel mijn Spaans wel steeds beter wordt mis ik soms nog wel een aantal woorden om het echt duidelijk te hebben wat ze zeggen. Dat bleek wel toen we op de bestemming aankwamen, want ik was beland op een jubileum voor een groep binnen de kerk. We hadden de hele dag een kerkdienst, buiten onder een afdak ergens in the middle of know where. Dit zou tot halverwege de middag gaan duren. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan want ik had gewoon op de rivier in een bootje kunnen zitten.. Maar goed, een hele dag geïrriteerd rondlopen helpt ook niet dus ik maakte maar het beste ervan. Lekker socializen met de mensen die een gemiddelde leeftijd van 50+ hadden. Ondertussen werd mij nog gevraagd om nog een Nederlands liedje te zingen en op mijn beurt keek ik met verbazing naar een vrouw die een migraine aanval kreeg. Haar hoofd werd gemasseerd met limoen en daarna werd er door iedereen hardop, door elkaar, gebeden. De een nog harder dan de ander waarna ze op een bed in een klein hutje ging liggen. Twee uurtjes later stapte ze weer vrolijk rond op het terrein.
Aan het einde van het programma, waar we al een uur langer bezig waren dan het programma aangaf, moest er natuurlijk nog wel even de 8e verjaardag van deze groep gevierd worden. Ik heb mij in Lima prima kunnen voorbereiden want ook hier worden tienduizend liedjes gezongen en de fotoshoot is een belangrijk onderdeel. Nadat ik als goede fotograaf had gespeeld moest ik ook op de foto. Nou ja foto’s want alle camera’s kwamen tevoorschijn zodat ze mij ook op de groepsfoto’s hadden. Een uur later konden we dan eindelijk aan de taart. De dag duurde uiteindelijk maar 3 uurtjes langer.. Ach we zijn in Peru.

Het omgaan met de tijd gaat hier zo anders dan in Nederland. Waar we in Nederland stipt met de tijd zijn, is het stipt hier ver te zoeken.
Op tijd komen lukt hier vaker niet dan wel. Zo kom ik regelmatig te laat in de kerk. Als het om half 8 begint mag ik blij zijn dat we eindelijk eens vertrekken om kwart voor 8.
Misschien komt het ook wel omdat hier zo’n relaxte sfeer hangt. Het dorp is hier heel fijn. Lekker rustig en je kan als buitenlander en vrouw hier prima alleen over straat. Zolang je maar niet reageert op al het gefluit van bouwvakkers... Ik woon het dichtst bij de stage, namelijk 2 minuten lopen terwijl Dieke, Kimko en Gerieke met een motokar (tuctuc) moeten. Als we bij een van de anderen afspreken dan loop ik vaak wel, want anders krijg je nooit genoeg beweging met al het vette, zoete en zoute eten.

Soms vraag ik mij echt af, hoe is het mogelijk dat andere landen ook nog suiker en zout hebben? Een mooi voorbeeld is de extra suiker toevoeging in een kop koffie of thee. Hier gaat niet drie theelepels suiker in maar 3 eetlepels en dan is het nog niet zoet genoeg... Of als je een gebakken eitje ’s ochtends hebt, zit er niet een snufje zout op maar een halve eetlepel zout. Ik twijfel wel eens of het nou ei is wat ik proef of toch gewoon zout. Armando heeft trouwens ook diabetes en van hem mag ik geen extra suikers in mijn drinken. Hij gebruikt namelijk stevia. Dus mocht het zo zijn dat ik het drinken een beetje zoeter wil dan mag ik alleen stevia gebruiken. Meestal is dat voor mij niet nodig. Het blijft voor de mensen hier wel vreemd dat ik thee drink zonder suiker...

Dinsdag middag hadden wij een vergadering op stage. Ons is gevraagd om een presentatie te houden over coöperatief leren. Best spannend is het wel om een presentatie te geven in het Spaans en waar wij worden aangezien als professionals is plaats van pabo-studenten. Op dit moment is het niveau van Annie Soper helaas heel snel naar beneden gegaan. Het is zo jammer want het was een paar jaar geleden een van de beste scholen van Peru! Tijdens onze presentaties hebben we gelijk verschillende werkvormen in de praktijk gebracht.
De leerkrachten waren aan het einde van de vergadering/presentatie erg positief over de presentatie, inhoud en dat ze het willen toepassen in hun lessen!
Hoe cool is dat?!

’s Avonds hebben wij ons debuut gemaakt op de Peruaanse radio! De dominee (waar Gerieke bij woont) heeft ons gevraagd of wij een liedje willen zingen op de radio. Laura, zij is Nederlandse en woont ook in Moyobamba en is afgelopen zomer getrouwd met een Peruaan, was er ook. Zij moest gitaar spelen, ook voor de radio. Toen wij de kerk binnen kwamen waren er heel veel mensen. Ik dacht dat we in een stoffige ruimte moesten gaan zingen, maar toch niet voor een opgetrommelde commissie die even naar die Nederlanders gaan luisteren? Het was uit eindelijk in een stoffig kamertje waar we met een hele groep zaten. Eerst ging Laura met de gitaar een aantal liedjes zingen en wij als toeschouwers zongen mee. Het is zo provisorisch allemaal want niemand heeft een liedboek mee en als je de tekst niet weer dan ben je gewoon stil en als je de tekst weet dan zing je uit volle borst mee. Als het nou heel vals klinkt of niet, hier kennen ze geen schaamte. Je gaat gewoon zingen. Alleen de momenten dat je de tekst niet weet hoor je maar 1 zingen en voor de rest blijft het angstvallig stil. Na het zingen waren wij aan de beurt. Om nou vier Nederlanders nou a capella te laten zingen is leuk, maar het wordt nou mooier met een gitaar. Dus ik speelde het liedje mee met de gitaar. Na drie keer het liedje ‘de Heere zegent jou’ gezongen te hebben waren we klaar. Zo erg was het nou uit eindelijk ook niet.
Wat wel heel grappig is, dat ze niet vaak een radio uitzending maken. Laura die hier al een aantal jaar woont, was ook voor het eerst op de radio. Het was een typische Peruaanse uitzending door gewoon niet goed voorbereid te zijn. Maar wij waren erbij en wij hebben gezongen.

Woensdag hadden een vrije dag en gingen met Marlou, Ruben en Diego (familie van Kimko) een dagje weg. Namelijk naar Tio Yacu in de buurt van Rioja. Met een busje gingen wij op weg richting Rioja. Ongeveer 30 kilometer vanaf Moyobamba. Tio Yacu is echt heel mooi, google het maar eens, met kleine watervalletjes en mooie paden. We hebben een hele fotoshoot gehouden, want Ruben nam zijn taak als fotograaf zeer serieus. Het werd steeds warmer en trokken onze zwemkleding aan. Er was wel gezegd dat het water heel koud was omdat het uit de berg komt. Maar zo koud kan dat toch niet zijn!? Dus spring ik in het water na drie tellen. Aaaaaaaah oké.... Dit was wel heel koud!! Gelukkig wordt het steeds beter. Het is hier best druk. Veel hebben ook een grote zwemband gehuurd waar je dan op kan liggen en in een stroomversnelling naar beneden kunt. Dit leek ons ook wel heel leuk! Ik ging als laatste. Ik was er klaar voor, met een duwtje richting beneden. Op een of andere manier raakte ik uit balans en vloog over de kop. Ik word mee genomen door de stroomversnelling en rolde over de vele stenen heen. Het duurde even voordat mij kon vast pakken en kon staan. Als klap op de vuurpijl schoot de kramp er ook nog in. Maar die was er snel uit en ik hield alleen nog een bebloede pols over. Twee flinke schrammen en een gekneusde pols viel de schade eigenlijk wel mee. Als lunch hadden Ruben en Marlou zelf gekookt, een heel groot stuk kip, aardappelen en broccoli kregen wij voorgeschoteld. Echt heerlijk! Halverwege de middag gingen we weer terug naar huis en hebben wij hen getrakteerd op een heerlijke bak ijs.

Vrijdag middag gingen we snel naar huis om onze tas in te pakken om met Miguel de jungle in te gaan. Miguel is een vriend van onze docent Jan. Jan heeft in deze omgeving een aantal jaar gewoond. Rond half 5 was er een taxi die ons vanaf mijn huis ophaalde en naar de plaats Nuevo Cajamarca bracht. Miguel wachtte daar op ons. Hij bracht ons naar de kerk. Eenmaal in de kerk hadden wij de keus om of hier in de kerk te overnachten of in een hotel. De keus was snel gemaakt, want wanneer slaap je nou in een kerk? Eerst moesten wij nog wel even shoppen! Laarzen en poncho's. Ook moesten we nog avond eten. Voor 5 personen konden wij eten voor zo'n 33 sol, wat echt heel goedkoop is. Daarna werden wij opgesloten in de kerk. Eerst moesten wij onze bedden klaar maken door de kerkbanken tegen elkaar te schuiven en er matrassen in te leggen en om de kribbe af te maken nog een klamboe er overheen.
Zaterdag hadden we de wekker om half 6 staan want Miguel zou ons om 6 uur ophalen. Het was een kort nachtje want regelmatig werd ik wakker van enorme plensbuien. Dat beloofde nog! Straks ging het ook niet door...
Maar gelukkig hadden we laarzen en poncho’s gekocht! Deze twee dagen zijn Miguel en zijn zoon Elias onze persoonlijke gidsen. Het is nog wel een hele reis om op onze bestemming te komen in het kleine dorpje Nuevo Moyobamba. Eerst een hele rit in auto, dan met de pont de Rio Mayo oversteken, met een motokarjeep een stuk rijden om vervolgens ergens te gaan ontbijten. Het ontbijt bestond uit een een bord met rijst met kip wat prima bodem was voor een tocht van 8 kilometer lopen naar een ienieminidorpje. Eerst stapten we nog voorzichtig met onze laarzen over de plassen heen totdat we bij een rijstveld aankwamen en die moesten oversteken. Dit vergt enige behendigheid omdat je anders wordt vastgezogen tussen te rijst planten. Halverwege komen we bij een van de huizen van Miguel aan, waar we een van de beste papaya ooit hebben gegeten. Ook bekijken we het ongelofelijke stuk land wat ze bezitten en proeven we de koffiebonen, guabas en bananen. In een bos zien we die kleine schattige aapjes in een boom zitten en twee cm grote mieren die heel vervelend kunnen prikken. Daarna renden we terug naar het huis om te schuilen voor een plensbui.
De andere helft van onze tocht hebben we in poncho gelopen. Het is best fijn om in de regen te lopen want het is zo een aangename temperatuur om te lopen. Soms leek onze tocht net een survival 2.0 omdat we op een gegeven moment een snel stromende rivier moesten oversteken door op een smalle boomstam te lopen en je vast te houden aan een andere boomstam... Echt heel eng! Waar ik regelmatig een kleine hartverzakking van kreeg was het toch een overwinningsmomentje.
We kwamen uiteindelijk aan bij een ouder echtpaar waar we een heerlijk bord soep kregen aan geboden en even konden uitrusten voordat we naar een warmwater bron gingen om even te zwemmen. Echt heerlijk om je weer even schoon te voelen :)
We lopen weer een kwartier terug naar ons huisje. Het avond eten is al klaar. Een groot bord met rijst. Ondertussen als je zit te eten zitten er ongeveer 20 cavia’s aan je laarzen te snuffelen. Ze hebben wel een grote keuken als hok:).
Miguel was tijdens het zwemmen naar zijn huis gegaan en Elias is bij ons gebleven. Wat een grappenmaker is dat! 9 van de 10 keer maakt hij een grap. Soms vergeet je dit even en ga je er nog serieus op in ook! Maar een paar seconden later zie je zijn ogen lachen.

Zondag ochtend gingen we om kwart over 6(!) weer terug lopen naar de bewoonde wereld. Nu liepen we in een keer door en deze route was met 200 meter minder prima te doen in twee uur. Bij hetzelfde tentje waar we de vorige dag hadden ontbeten, gingen we weer ontbijten. Daarna was het relaxen voordat de kerkdienst begon. Ons is gevraagd om de kindernevendienst te doen. Dieke kwam op het briljante idee om het verhaal van Noach en de regenboog te verbinden met loom armbandjes maken. In dit dorpje kenden ze het niet dus dat is extra leuk! In een jeep gingen we na de lunch weer terug richting Nuevo Cajamarca. In de middag waren we weer terug. Elias wilde ons ook nog een grot cuava de Palestina laten zien. Dus met een motokar en een motor gingen we 10 km rijden. Ik mocht bij Elias achterop! Hij scheurde er op los op de onverharde en verharde wegen. Echt zo leuk! Ik dacht dat dat veel enger was achterop zitten, maar het is echt heel gaaf!! De grotten was ook leuk. Met vele vleermuizen en hele kleine/lage gangen was het voor deze Nederlanders nog best een uitdaging om overal langs te kunnen. ’S Avonds was er nog een kerkdienst waar Miguel preekte. Nadat iedereen weg was verbouwden we de kerk weer om er nog een nacht te slapen.
Op maandag zijn we naar La Union gegaan. Daar is een staatsschool waar Richard, ook een vriend van Jan, directeur is. We kregen een rondleiding en hebben in elke klas gekeken. Deze school is een middelbare school. Het is wel weer iets anders, maar wel interessant! Na schooltijd zijn we met Richard naar zijn huis in Rioja gegaan voor een lunch en een kijkje bij zijn vrouw op het werk. Zij werkt met moeders en baby's/peuters. Wij hebben daar Nederlandse liedjes gezonden wat ze allemaal erg leuk vonden. Een leuke afsluiting van een lang weekend weg! Heel bijzonder om verschillende vrienden van Jan te ontmoeten die allemaal zo leuk zijn!

In mijn volgende blog zal ik nog wat meer over de stage vertellen, het is nog maar anderhalve week en dat is ons stageweek al helemaal klaar! De tijd vliegt hier echt voorbij!
De school viert volgende week hun 25 jaar jubileum dus volop feest.

Ik zal ook even proberen om nog foto’s te plaatsen.
Het is echt heel leuk om jullie reacties te (blijven) lezen! Zo weet ik ook wie allemaal een beetje wie van mijn leven aan de andere kant van de wereld meegeniet :).

Un abrazo por todos!