Een kijkje in een andere (onderwijs)wereld

Hola mi amigas! Como estas?
Met mij gaat het goed, heel goed zelfs. Want nu er al vier weken om zijn, zit ik in een heerlijk ritme. De weekenden zijn echt fijn om even bij te tanken. Afgelopen weekend was zo’n relax weekend. Zaterdag zijn we bezig geweest met het voorbereiden van onderzoeken en andere opdrachten van school voor te bereiden. Het was deze dag voor het eerst echt zomers! Gelukkig heeft AnaMaria een hek om haar tuin, dus daar konden we ongestoord genieten van de zon en hard studeren. Maar ja de zon was wel vrij fel als er geen wolken voor zitten of als er geen smogdeken over de stad hangt, heb ik maar voor de verandering een gratis tattoo laten zetten. Na de lunch liet ik het zien aan Pepe, die mij vervolgens uitschold dat ik leek op een Peruaanse vlag met mijn rode benen en armen. En bedankt zullen we maar zeggen. ’s Middags zijn we weer naar het strand gegaan. Heerlijk om de wilde zee weer eens te zien. Per slot van rekening hadden we die donderdag voor het laatst gezien met het mistura festival. Lekker veel foto’s maken en nat worden van veel te hoge golven die aan land komen.

Zondag was een bijzondere dag bij mij in huis want de kleine baby Abigail zou vandaag haar eerste fruithapje en fruitsapje krijgen. Speciaal voor deze gelegenheid was mij gevraagd om cupcakes je maken. Ik heb een beetje het gevoel dat ze mijn kook- en bakkunsten hier wel kunnen waarderen. Deze bijzondere familiegebeurtenis mocht ik op video gaan vastleggen. Na de kerk gingen we lekker uiteten bij Roky’s. Genieten van patat en pollo a la braso en tot slot er nog een stuk machtige taart naar binnen werken. Maar het was heerlijk! Net waar we zin in hadden! Ik ging gelijk naar huis en dacht dat ik de rest van de dag kon relaxen. Nou niets is wat het lijkt hier in Peru want we gingen met het hele gezin naar een hele grote supermercado. Ook de baby ging mee. Pff ik heb nog nooit zo lang boodschappen gedaan. Bij elke product wat ze nodig hebben gaan ze uitgebreid kijken welke ze nou zouden kiezen. En als dat kiezen een beetje lastig is komt er vanzelf een medewerker die maar al te graag een duurder merk probeert aan te smeren. Maar goed, twee uur later hadden we twee volle karren. Boodschappen doen is hier echt chaotisch ondanks je hier rij voor rij alles, maar dan ook echt alles, bij langs gaat. Uit eindelijk ben ik met de baby gaan wachten aan de andere kant van de kassa, voor het geval dat ze de baby gaan vergeten. Ideaal dat ik als extra handen mee was.. Vervolgens ging ik samen met Lety en Lesly nog in de hele grote shoppingmall kijken. Uiteindelijk met een ijsje op een bankje. Trouwens je moet niet denken dat dit snel gaat, want na 15 minuten zitten zijn de ijsjes van de andere twee pas op... Tsja hier kennen ze niet echt effecient met de tijd omgaan geloof ik.

Mijn stage bij primero... oh ik bedoel de eeee haa beee ooh. Ik ben dagelijks te vinden bij de eee haa beee oooh. Jullie wisten toch wel dat ik de opleiding HBO-V deed? De stage bij de ehbo is echt geweldig. Ik weet waar de ice-packs liggen voor de gevalletjes bulten en blauwe plekken, ik weet hoe je een zalfje smeert en een pleister plakt en het meten van de temperatuur gaat nog met een ouderwetse thermometer in de mond. Mijn collega’s van de ehbo helpen mij heel goed.. Het ehbokamertje is soms wat klein met al die groep 3 kinderen, maar ook de oudere kinderen weten de weg hier naar toe te vinden. Voor een paracetemolletje of een ice-pack omdat er met gym weer een valpartij is geweest. Helaas is mijn stage wat beperkt, want tot nu toe blijft het bij het ehbo-kamertje. Mijn stage ervaringen in een peruaans ziekenhuis is hier nog niet aan de orde geweest. De afgelopen weken heb ik zelf alleen een keer even telefonisch informatie gevraagd bij een Nederlands ziekenhuis, maar ja dat is toch anders. Maar goed soms is er niet heel veel werk bij de ehbo en dan mag ik een kijkje nemen bij de groep 3 kinderen van Primero grado C. Die schatjes. Misschien dan na deze stage overwegen om de opleiding PABO te doen... ;)

Dinsdag was een bijzondere stagedag, want we waren deze dag niet op San Andres. We gingen met een aantal leerlingen van de middelbare school naar een school aan de rand van Lima. Het is, net als San Andres (SA), een priveschool maar deze school wordt door San Andres ondersteund. Het is een arme school en wij gaan vandaag helpen om op de stenen/zandheuvel bos te veranderen in een groen bos. Dit doen wij door boompjes te planten. Kort om een hele intensieve maar drukke dag staat ons te wachten. Het schoolreis gevoel begint weer te komen als we met 23 leerlingen en 3 docenten de bus in stappen. Als ontbijt beginnen we met een broodje met chipspatat en kip. Perfect ontbijt. Vervolgens is het een ruim anderhalf uur rijden. Als je naar buitenkijkt lijkt het soms net een beetje op Afrika, de huizen en de straten waar we langs rijden. Maar dit is toch echt Peru! Het laatste stuk is ook onverharde wegen en is het voor de buschauffeur de opdracht om goed te sturen voordat we vast komen te zitten. Het schooltje staat op een heuvel en het enige wat je ziet zijn kleine huisjes van golfplaat en steen. We worden warm ontvangen. Niet alleen een warm welkom ook de zon is hier volop aanwezig. Elke dag is het hier zomerswarm! Na een mooie toespraak, onder een geimproviseerd laken tegen de zon, van de directrice, twee leerlingen van SA en Kimko kon het bomenplanten activiteit beginnen. Eerst zoek je een kind uit die je gaat helpen en vervolgens krijg je twee bomen mee om ergens te gaan planten. Samen met Angelina van 6 jaar en Moses van 14 gaan we op pad. Naast de school is een soort dal waar de bomen moeten komen. Het vergt wat klim en klauterwerk maar uiteindelijk zijn er twee bomen geplant. De tijd vloog voorbij want het was al weer tijd om terug te gaan naar SA. Met nog een broodje en wat drinken nemen we afscheid van de lieve leerkrachten en de kinderen. Het was echt heel interessant om dit gezien te hebben. Om de verschillen te mogen zien en hoe dankbaar de leerkrachten waren dat wij ze hadden geholpen!

De stage gaat zijn gangetje. Het lijkt wel alsof de cultuurshock van de eerste week heel ver weg is, of heb ik het gewoon maar geaccepteerd en valt die ruis in elke les gewoon niet meer op? Ik denk dat ik dat pas in Nederland weer ga merken. De stilte die een klas kan geven als je er om vraagt.
Donderdag had ik een kleine activiteit gedaan met als werkvorm de placemat. Eerst schrijven vier kinderen in hun eigen vak hun tekst en later moeten ze overleggen en hun gemeensschappelijke antwoord in het midden formuleren. Dit was vorige week bij engels niet helemaal duidelijk naar voren gekomen en als voorbereiding op de Spaans-Nederlandse les van vrijdag, doe ik het nu maar even apart. Ik had ze de opdracht gegeven om eerst zelf 4 spaanse woorden te bedenken die ze graag in het Nederlands willen weten. Als ze 4 woorden hebben moeten ze er 1 kiezen en die in het midden neer zetten. Ze moeten wel kijken dat de antwoorden niet hetzelfde zijn. Het liep echt goed, want ze snapten het principe! Hoe blij kun je daar mee zijn als leerkracht. Ik ging de woorden gelijk vertalen en voorbereiden voor de les van vrijdag.
De bedoeling van de les is dat ze een memorie maken met de klas. Ze krijgen elk twee witte kaartjes waarbij ze het spaanse woord op het ene kaartje moeten zetten en op de andere de nederlandse. Als herkenningspunt maken ze twee dezelfde tekeningen. Deze kinderen in groep 3 kunnen echt heel goed tekenen, echt mooi om te zien. De les ging echt super goed en de kinderen waren rustig maar hard aan het werk. Tot slot gingen we het spel spelen, toen zagen ze dat ze echt een spel met z’n allen hadden gemaakt! Ik ben echt wel blij dat de les goed liep. Ook al geef ik lang niet zo veel les als in Nederland zou doen, toch is het gaaf om je telkens jezelf te verbeteren met 1 les per week.
De rest van de week begeleid ik een meisje die gewoon niet kan rekenen en lezen. Mijn doelen liggen bij het rekenen en het automatiseren tot 20. Maandag hadden we een getallenlijn gemaakt van 0 tot 20. Blijkbaar hadden ze dinsdag een toets gemaakt over buurgetallen en het meisje had alles goed. Vol trots vertelde de leerkracht dat zij nul fouten had en het onderwerp helemaal snapte. Terwijl ik maandag nog tenenkrommend haar probeerde te helpen met het getalbegrip snapte ik deze cocnclusie niet helemaal. Maar wat bleek, ze had gewoon de getallenlijn op tafel en de leerkracht vertelde dat ze die getallenlijn had gebruikt. Aha maar dan snapt ze het toch nog niet? Hmm ik geloof dat dat een ander discussiepuntje is.

Deze week hadden alle kinderen van de basisschool presentaties over science in hun eigen klas. Hier is het de bedoeling dat ze een tekst uit hun hoofd leren en presenteren. Maar dat is nog niet alles. Er worden fantastische manquetes gemaakt die je in Nederland echt nooit zal zien. Het is een onderdeel van de beoordeling. Elke dag sjouwen de concierges verschillende grote, echt hele grote, werkstukken de school binnen. Woensdag stond bij mij in de klas in het teken van de presentaties. Van zelf zeep maken tot electriciteit opladen door zonne energie het komt allemaal voorbij. Ouders hebben een grote inbreng bij de presentaties op het financiele vlak. Naast het investeren in het (zelf)maken van de maquetes wordt er ook aandacht besteed om iedereen een cadeautje te geven in klas. Na de presentaties was ik een speelgoed telefoon, zelfgemaakte zeep, snoepjes en een solarbeweegbloemtje rijker. Ook krijg je bij elke presentatie een folder over het gepresenteerde onderwerp. Drie van de zes presentaties gaan door naar de finale ronde op 27 september. Donderdag was ik samen met Gerieke en haar juf in 4c om naar een presentatie over kaas te luisteren. Helaas was die net afgelopen maar we konden nog wel een prachtige zelfgemaakte fabriek bewonderen. We mochten nog wel even bij de volgende presentatie gaan kijken en die ging over bijen en honing. Het was een hele goede presentatie waarbij de drie jongens veel van het onderwerp afwisten. Als afsluiting kreeg iedereen een klein potje met honing om te proeven. Wij drieen kregen echter een hele grote pot met honing.... Echt bizar gewoon! Maar we moesten het aannemen. Komende weken maar honing op brood .

Vrijdag ben ik samen met Gerieke, de leerkracht van Gerieke en Dieke naar een muziekinstrumenten straat geweest. Ik kan even genieten van alle mooie instrumenten en ik krijg echt zin om wat te gaan spelen. In deze buurt kan je hier echt bijna alle soorten instrumenten kopen. Van gitaren tot saxefoons tot echte Peruaanse fluiten. En dat laatste waren we net naar op zoek. In een klein winkeltje mochten we de fluit quena proberen. Het lijkt een beetje op een blokfluit en je moet blazen alsof je in een dwarsfluit blaast. Het is even oefenen maar uiteindelijk kreeg ik er in de winkel ‘deze vuist op deze vuist’ gespeeld. Nu ga ik goed oefenen zodat ik over twee maanden een mooi peruaans liedje voor jullie kan fluiten ;).

Ik merk dat we wel een beetje in de afrondingsfase van San Adres en de universiteit San Marcos zitten, want met nog 1 stage week te gaan in Lima moet je bijna ook weer verder kijken naar Ani Soper in Moyabamba. De buskaartjes hebben we al gekocht, dus we hebben een zekerheid dat er vier ligstoelen zijn gereserveerd in de bus richting het noorden! Het is tochtje die wel eventjes duurt want de busreis duurt mas o menos slechts 24 uur. HALLO?! 24 UUR? Ja zeker, dat duurt net zolang als vliegen van Amsterdam-Lima en terug! En dan ben je alleen nog maar in Peru gebleven... Ik ben echt benieuwd...

Maar goed eerst nog even een week genieten van de laatste stageweek. Mijn stagiair vind het heel jammer dat het bijna voorbij is. Ze had mij zelfs gebeld dinsdag omdat ze mij miste.. dat wordt nog wat met het afscheid nemen.

We sluiten ons laatste weekend ook goed af door vandaag (zaterdag) een reisje te maken naar het zuiden. Paracas en de stad Ica staan op de planning. Met de wekker om kwart voor 5(!), om daarna om half 6 bij Gerieke en Dieke te zijn en vervolgens naar Kimko te lopen. Helaas bleek bij aankomst van het busstation dat de eerst volgende bus om 11 uur zou vertrekken. Stonden we dan met ons goede gedrag om half 7... Daar ging onze hele planning. Het is minimaal 4 uur rijden dus van de dag blijft dan vrij weinig van over. Echt wel heel erg balen. Tijd voor het maken van een plan B. Daarvoor gingen we eerst weer terug naar het huis van AnaMaria. Daar hebben we bedacht om naar Pachacamac te gaan. Dat ligt iets dichter bij de stad Lima, zo’n 35 kilometer. Het mooie was dat de microbus bij onze standaard bushalte langs rijd dus dat is dichtbij. Met een ruim uur reistijd kon ik dan toch even mijn powernapje doen.. niet ideaal maar wel erg fijn. Ik was zo moe. We werden bij de ingang van het museum uit de bus gezet en was het tijd om te kijken naar de ruines. Eerst een klein museum bekijken en dan een hele wandeling over het terrein maken. Het is een heel groot terrein met 12 ruines. Helaas kun je ze alleen van een afstandje bekijken. De ruine van de tempel met de zon was het allerhoogste punt en konden we genieten van een uitzicht over de ruines en de kust van de Oceaan. Na twee uur rondlopen hadden we alles gezien en gingen we weer met de bus terug. Door het drukke verkeer deden we nu ruim 2 uur over. Met de nodige powernapjes van deze toeristen, ging het wel iets sneller voorbij. Een beetje jammer van onze oorspronkelijke planning maar wel een leuke plan B om toch even buiten deze miljoenen stad de zijn.

Zondag gaan we nog met twee leerkrachten van San Andres iets leuks doen in Lima.

Hasta Luego!
Muchos abrazos voor jullie allemaal.
Enfermera y Miss Mayka