Time to say goodbye met vele speeches.

En dan is de vijfde en laatste week in Lima in gegaan. Deze tijd is toch heel snel voorbij gegaan! In het begin lijkt alles nog heel ver weg, maar op dit moment zijn we al begonnen aan onze 2/3 deel van de reis. Zondag hadden we nog een relaxte dag. Ik hoopte dat ik nog wat uurtjes kon bijslapen maar dat was niet echt gelukt. Na de kerkdienst zijn we met drie leerkrachten van San Andres ergens gaan eten. Typisch Peruaans natuurlijk. Mijn vaste zin werd weer naar voren getoverd: muy rico! Daarna zouden we naar een speelpark gaan voor volwassenen met botsautos ed. Maar eenmaal aangekomen bleek dat het park gesloten was vanwege verbouwingen. Dan maar een kop warme chocolade melk met z’n allen drinken, want het is hier toch zo koud (aldus de Peruanen)! Daarna was het echt tijd om naar huis te gaan. Mimi, Gerard en Catroina gracias! Het was erg gezellig. De tijd vloog voorbij en we moesten ook nog dingen voorbereiden voor stage. Snel naar huis dus.

Op maandagochtend vertelde Catroina dat we ’s middags bij de bijeenkomst van al het personeel misschien wel iets moeten zeggen om ze te bedanken. Maar... doe dat wel op de Peruaanse manier door heel overdreven veel te bedanken. Het was een goeie tip. De hele dag konden we nog bedenken wat we wilden zeggen. We hadden wel afgesproken dat iedereen iets zou zeggen. Het is half vier... tijd om naar boven te gaan in een soort kapelletje. Je voelde dat er iets ging gebeuren. Vorige week werd ook uit het niets gevraagd wat onze lievelingskleuren waren...
Na een opening van een leerkracht kwam de directeur aan het woord. Het was een lang woord van dank en als we hier willen werken, dan krijgen we hier gewoon een baan aangeboden. Hoppa, dat is ook weer in de pocket. Hierna werden we om de beurt naar voren geroepen door de directeur en kregen we een tas vol met cadeaus... ieder in zijn/haar lievelingskleur. We werden flink in het zonnetje gezet. Eerst volgde er nog een gebed voor ons en daarna was het tijd voor mijn eerste spaanse speech! Ik had het op een briefje geschreven maar op het moment zelf wilde ik het toch uit mijn hoofd doen. Whaa en het lukte. Mijn woorden waren met veel dank voor de gastvrijheid, de fijne gesprekken en het samenwerken met verschillende collega’s in de klas. En een speciaal woord voor mijn begeleidster. Hierna liep al het personeel langs ons om een peruaanse knuffel te geven en veel woorden van dank te zeggen. Wauw, je bent hier maar vier weken en voor het gevoel doe je eigenlijk vrij weinig. Je geeft eens een lesje, je helpt iemand en dat is het. Maar je wordt zo overladen met dankwoorden en cadeaus. De cadeaus waren echt heel veel: van mooie sieraden van de Nascalijnen tot een heel pakket dingen van Colegio San Andres.
Maandag avond zijn we met een aantal pabostudenten van de universiteit naar Brisas del Titicaca geweest. Een avond met alleen maar folklore dans uit heel Peru. De kleding van de dansers worden flink uitgedost. Zelf vond ik de dans van een jongen en meisje erg mooi! Ze maakten er echt een show van. En van de groepsdansen waren die van Cusco en Puno erg mooi! Mooie traditionele kleding. Ik denk dat ik dat later deze reis nog wel te zien krijg als we een bezoekje brengen aan deze twee steden. Tijdens de voorstelling zit je aan een tafel en je kunt er echt vanalles bestellen. Daar wordt veel geld mee verdient denk ik, want de prijzen van het eten waren niet echt goedkoop.

Op de dinsdag gingen we weer naar de rand van de stad. Het schooltje op de berg in Huarochiri om nog de overige boompjes te planten en ze water te geven. Het was wel iets beter georganiseerd maar de groep studenten was wel behoorlijk druk. Er was ook een van de studenten jarig, om de haverklap werd er heel hard JOHNY geroepen en dan werd de spaanse versie van Happy Birthday in gezet. Mooi om te weten want Dieke is jarig als we met de bus naar Moyobamba gaan :).
Donderdag gaf ik mijn een klein lesje over typische Nederlandse dingen zoals kaas, tulpen, klompen en molens als voorbereiding op de les van vrijdag waarbij we Delfts blauwe bordjes maken. Aan het einde van deze les hadden we een heuze fotoshoot met alle kinderen van mijn klas. Dat scheelt morgen in iedergeval weer dacht ik. ’s Avonds zouden we nog les hebben op de universiteit. Het einde was eindelijk inzicht na al die vreselijk lang durende colleges. Voordat de les begon zouden we nog even wat gaan eten. We hadden net besteld, kwamen we er achter dat Lety ons allemaal om half 4 had gebeld om te zeggen dat het niet door ging. Woehoe, dus zijn we maar even bezig geweest met school en konden we toch vroeg naar huis.

Vrijdag...de laatste dag! Met een beetje spanning ging in naar school. Het eerste uur gaf ik mijn les in het art lokaal. De art-docent vond het helemaal prima om het in zijn les de delftsblauwe bordjes te maken. De les ging echt goed. De kinderen maakte echt een delftsblauw kunstwerk op papierbordjes. Het was de eerste keer dat ze gingen schilderen dus ik stond bij sommige kinderen ook echt met verbazing te kijken hoe mooi het allemaal werd! Daarna was het tijd voor de assamblea. Iets waar de hele basischool in een grote zaal zit we de dag openen met liedjes zingen en een bijbelverhaal. Vorige week had ik gezegd dat ik ook gitaar speel in Nederland dus nu stond ik daar vooraan met een gitaar, naast nog een andere gitaar, piano en percussie. Het waren een paar gezonde zenuwen die naar bovenkwamen nadat er nog even specifiek werd gezegd dat ik ook mee speel. Mijn klas en vele docenten stonden mij met verbazing aan te kijken.
Het gitaarspelen was echt leuk! Als je hier al 5 weken zonder zit, begin ik het soms wel te missen. Het liedje Eres Todopoderoso wordt hier door de kinderen luidskeels meegezongen en dat maakt het spelen alleen maar leuker! Na afloop kreeg ik veel complimenten en een van de docenten zei dat ik hier wel heel beroemd kan worden met mijn gitaar spel haha. De bijeenkomst ging verder. Kimko Gerieke en ik hadden nog een verrassing geregeld. Een paar docenten zaten ook in het complot. Maar het liep allemaal anders. Want ineens was er totale paniek en iedereen moest naar buiten. Er was blijkbaar een alarm afgegaan, maar ik heb hem nooit gehoord. Op het plein stonden we per groep in een kring. De directeur vertelde hoe de oefening was gegaan en dat we in zoveel seconden buiten waren en dat het heel belangrijk was waarom... Ik had 1 woord gemist en dat was het woord aardbeving. Ik dacht dat het brandalarm afging, maar het was een aardbeving oefening. Hebben we dat ook weer eens meegemaakt. Na de oefening moesten we gelijk terug naar onze klassen, dus geen terugkomt in de assamblea. Wel een beetje balen, want het idee was perfect geweest om een feestje te geven voor Dieke. Helaas was later op de dag ook niet een mogelijkheid om een plan B uit te voeren.

Al de hele dag waren mijn kinderen heel goed op mij aan het letten of ik niets door zou hebben. ’s Ochtends kwam ik de klas ingelopen en een van de kinderen wilde mij iets vertellen maar voordat mogelijk was werd er door de andere kinderen heel hard sssssssssssssssssssssssssssssssssssst gezegt. Haha die reacties van kinderen zijn in Nederland niet anders. Wat er vandaag zou gaan gebeuren was mij een raadsel maar op verschillende momenten eten de klas ingebracht. Het laatste uurtje werd ik de klas uitgehaald om nog een vermiste potlood bij art te gaan zoeken. Toen ik terug kwam bij mijn klas, waren de lichten uit... Ik deed de deur open, Rosita telde Uno dos tres SUPRISE!!!! Waaaaaauw! Een heuse suprise party. Ik moest in het midden van de kring gaan zitten. Eerst zei Rosita vele lieve dankwoorden en daarna volgende ook een aantal kinderen die mij een goede reis wensten, een mij ontzettend bedankten en dat ze mij niet zullen vergeten omdat ik in hun hart zit. Ah echt zo lief maar ook zo overweldigend. Ik kreeg zelfgemaakte kaartjes van een aantal kinderen en een boekje met foto’s van mij en de kinderen. Als cadeau kreeg ik een muziekdoos in de vorm van een tafel met een naaimachine. Echt heel leuk! Daarna kon het eetfestein beginnen. Bijna iedereen had iets meegenomen qua eten. Bij deze feestjes werk je veel meer koekjes, chips, hartige broodjes naar binnen dan op een gemiddeld Nederlands feestje. Voor de kinderen had ik ook een kleine tractatie, namelijk nederlandse ministroopwafels. De laatste knuffels worden uitgedeeld en dan is het tijd om naar huis te gaan. Op het plein word ik nog door verschillende ouders bedankt met ook vele lieve woorden. Zo apart, want ik heb 1x met 1 ouder gesproken bij het muziekfestival maar nu stonden verschillende ouders om mij heen. Dan is het ook tijd om afscheid te nemen van onze collega’s. Dit doen we met een kaartje met een spaanse tekst met dankwoorden plus met tulpen of klompen geschilderd.
Het afscheid nemen neemt hier echt veel tijd in beslag. Iedereen bedankt je even veel of je nou wel of niet met een hebt gesproken, het gaat erom dat je er was! Hier kunnen we in Nederland nog veel van leren! Colegio San Andres: Muchas gracias por muy bueno tiempo!! Het is echt een geweldige school!

Voor de tweede keer deze week zaten we met vele cadeaus in de microbus, voor(lopig) de laatste keer van San Andres naar huis. Maar we waren nog niet klaar met de verrassingen dus met z’n vieren liepen we naar het huis van AnaMaria waar we een bbq hadden georganiseerd. Er moest nog wel een fles wijn en taart gekocht worden. De bbq was echt lekker, Cesar kan echt heerlijk bbqen! Vandaag in de bus zullen we het ook nog gaan vieren. DIEKE! Cumpleaños feliz!
Nu is het tijd om alles in te pakken en afscheid te nemen van de families. Vanmiddag om 3 uur rijd de bus naar het verre Moyobamba! Tijd voor een nieuwe omgeving, familie en stage.
Ik heb geen idee hoe de internet verbinding daar is, dus wanneer mijn volgende blog wordt gepost blijft een verrassing! Dus ook voor mij als jullie een reactie plaatsen haha.

Un abrazo!
Maaike